10 dagen - 10 landen. Etappe 10: Roemenië, Saon-klooster

10 dagen - 10 landen. Etappe 10: Roemenië, Saon-klooster

Van Comrat gaat onze route verder zuidwaarts door het voormalige Bessarabië naar de grensovergang bij Galați, waar we de veerboot over de Donau nemen. Niet ver daarvandaan mondt de rivier na haar loop door grote delen van Oost- en Midden-Europa in een gigantische delta uit in de Zwarte Zee. Dit is onze volgende bestemming.

Onderweg stoppen we bij het Saon klooster om te kijken of het nog mogelijk is om met de nonnen te lunchen. In de kerk ontmoet ik zuster Julia, die uitlegt dat er vroeger zoiets bestond. Maar als ik wil, mag ik de volgende dag terugkomen. Om stipt 12 uur ontmoeten we elkaar weer bij de poort en Julia neemt me mee naar de keuken waar ik word voorgesteld aan de nonnen die er werken en aan de priester. Voor het eten heb ik de gelegenheid om met zuster Justina in de tuin te praten. Hier ontwikkelt zich een gesprek "over God en de wereld", dat ook zeer persoonlijk wordt. Justina vertelt me over haar persoonlijke transformatie - haar "nieuwe geboorte" - toen ze precies 23 jaar en één dag geleden op 17-jarige leeftijd het klooster inging, haar begin en moeilijkheden in het leven als non en haar weg naar "innerlijke vrede". Zij vertelt ook veel over de geschiedenis en de recente transformatie van de plaats, die nog bijna een ruïne zonder elektriciteit was toen zij er in 1999 aankwam. In die tijd moest ze water halen uit de rivier. In die tijd kwamen mensen uit de omliggende dorpen de priester te paard bezoeken over onverharde wegen. In slechts twee decennia hebben de nonnen er een stralende idylle van gemaakt met twee prachtige kerken, landbouw zoals wijnbouw en veeteelt. Ze zijn bijna zelfvoorzienend. Voor de overige behoeften verkopen ze zelfgemaakte honing, wijn of christelijke sieraden aan bezoekers die hier nu komen via een geasfalteerde weg. De opbrengst is genoeg, en het geeft ze zelfs de mogelijkheid om meer te doen. Drie maanden geleden namen de nonnen bijvoorbeeld vluchtelingen uit Oekraïne op. Op de vraag wat Justina voor de toekomst wil, zegt ze dat ze daar niet over nadenkt. Ze vervolgt: "De gemeenschap in het klooster leeft in het hier en nu. De toekomst ligt in "Gods handen", en vertrouwen in Hem geeft Justina de innerlijke vrede die het mogelijk maakt in harmonie met alle andere mensen te leven. Als boodschap moet ik meenemen dat iedereen deze vrede kan vinden - niet alleen in het klooster.

Na de gezamenlijke lunch nemen de nonnen hartelijk afscheid en vertrek ik naar Tulcea, dankbaar voor de mooie ervaring in deze afgelegen wereld en de diepe inzichten in het leven daar, waar de boot voor de tocht naar de Delta al ligt te wachten.

Tekst en foto: Christian Faludi